اسکیزو فرنیا: شناخت بیماری روانی

تشخیص

هیچ نوع آزمایش خون و یا اسکن مغز ی وجود ندارد که بتواند در تشخیص اسکیزو فرنیا، توسط متخصصان سلامتی مورد استفاده قرار بگیرد.

در مقابل، ارائه دهندگان خدمات سلامتی باید علائم فرد را مورد شناسایی قرار دهند و سایر شرایط بالینی را هم در نظر بگیرند.

یک پزشک به منظور تشخیص اسکیزو فرنیا باید گذشته پزشکی کامل فرد را در نظر بگیرد و یک ارزیابی بالینی را انجام دهد.

یک درمانگر نیاز دارد تا سایر شرایط روان پزشکی را که بر روی توهم یا اغفال وی تاثیر گذار هستند را هم در نظر بگیرد.

برای مثال، افراد دارای اختلال اسکیزو فرنیا علائم بسیار مشابهی با اسکیزو فرنیا دارند، ولی آنها علاوه بر این علائم ، از مشکلات خاصی در رابطه با وضعیت روانی و عواطف خودشان رنج می برند.

همچنین درمانگران باید سایر شرایط بالینی که می توانند علائمی مشابه با اسکیزو فرنیا داشته باشند را هم در نظر بگیرند.

برخی از این موارد عبارتند از:

• اختلالات مربوط به مواد
• جنون (دیوانگی)
• شرایط درون ریز و التهاب آور
• تومور مغزی
• هذیان

ممکن است که در برخی از موارد، یک سری آزمایش های اضافی به منظور مشخص شدن سایر شرایط مشابه صورت بگیرد.

همچنین دوره های زمانی علائم یک عامل مهمی در تشخیص می باشد. به منظور اینکه اسکیزو فرنیا در فرد تشخیص داده شود، وی باید حداقل در یک دوره زمانی شش ماهه، علائم مربوط به اسکیزو فرنیا را داشته باشد.

شخصی که علائم اسکیزو فرنیا را برای یک دوره کمتر از یک ماه نشان می دهد، به عنوان فرد دارای اختلال بیماری روانی مختصر شناخته می شود.

شخصی که علائم را برای بیش از یک ماه و کمتر از شش ماه در خودش مشاهده می کند، می تواند به عنوان فرد دارای اختلال اسکیزو فرنی فورم شناخته شود.

در برخی مواقع این علائم در فرد ثابت می باشند و اسکیزو فرنیا در فرد تشخیص داده می شود.

موارد فرعی

ممکن است که شما انواع مختلف اسکیزو فرنیا، همانند اسکیزو فرنیای پارانوید یا ماورائ الطبیعه، یا اسکیزو فرنیای کاتاتونیک را شنیده باشد.

ارائه دهندگان خدمات سلامت روانی بر اساس علائم مختلف این اختلال ها، زیر مجموعه های فرعی اسکیزو فرنیا را در فرد تشخیص می دهند. با این وجود در سال ۲۰۱۳ روان پزشکان تصمیم گرفتند تا افراد دارای اسکیزو فرنیا را به این صورت دسته بندی نکنند.

آنها بر این عقیده بودند که این دسته بندی ها در شناخت اسکیزو فرنیا مفید نمی باشند و منجر به ارائه خدمات بالینی بهتر به درمانجو ها نمی شوند.

درمان

در حالت ایده آل، درمان اسکیزو فرنیا شامل یک رهیافت چند رشته ای مربوط به یک تیم مشارکتی از متخصصان سلامت می باشد. درمان اولیه می تواند احتمال دستیابی به یک بهبود کامل تر را بهبود دهد.

مولفه های درمانی باید شامل موارد زیر باشد:

• تجویز دارویی روان پزشکی
• معالجه روان شناسی
• حمایت اجتماعی

بیشتر افراد دارای اسکیزو فرنیا نیاز خواهند داشت تا در مراحل اولیه و به منظور درمان روان پزشکی، بستری شوند و پزشکان شرایط این افراد را در یک حالت ثابت نگه دارند.

تجویز دارویی روان پزشکی

تجویز دارویی ضد بیماری روانی، بخش مهمی از فرآیند درمان اسکیزو فرنیا می باشد.

این معالجه در کاهش علائم اسکیزو فرنیا موثر می باشد و منجر به ممانعت از بازگشت بیماری می شود. اولین نسل از داروهای ضد بیماری روانی، عبارت از داروهایی بودند که در دهه ۱۹۵۰ توسعه داده شدند.

همچنین این دارو ها به صورت داروها ضد بیماری روانی معمولی شناخته می شدند. برخی از این داروها عبارت بودند از:

• نیرومند (هالوپریدول[۱])
• تروزاین (چلور پرومازین)[۲]

این گروه از داروهای ضد بیماری روانی، دارای یک سری تاثیرات جانبی از قبیل مشکلات مربوط به حرکت (به عنوان علائم هرم اضافی شناخته می شود)، کسل کننده و خشکی دهان می باشند.

در مراحل بعدی، دانشمندان یک گروه جدیدی از داروها را توسعه دادند که در اغلب موارد به عنوان داروهای ضد بیماری روانی نسل دوم یا داروهای ضد بیماری غیر معمول شناخته می شدند.

برخی از این داروهای ضد بیماری روانی عبارتند از:

• ابلیفی (اریپیپروزول)[۳]
• کلوزاریل (کلوزاپین)[۴]
• زیپرکس (اولازاپین)[۵]
• سروکوئل (کوئیاپاین)[۶]

معمولا، اثرات جانبی استفاده از  این داروها شامل ایجاد مشکلات حرکتی نمی باشد که در داروهای ضد بیماری روانی معمولی وجود دارد.

با این وجود، این داروها می توانند منجر به ازدیاد وزن و مشکلاتی در رابطه با متابولیسم و سایر تاثیرات جانبی در فرد مصرف کننده این داروها شوند.

[۱] Haloperido

[۲] Thorzine (chlorpromazine)

[۳] Abilify (aripoprazole)

[۴] Clozaril (clozapine)

[۵] Zyprexa (olanzapine)

[۶] Seroquel (quetiapine)